My Shady

من زمان انا و صغيره
كان في صبي يجي من الاحراش العب انا و ياه
كان اسمه شادي
انا و شادي غنينا سوا
لعبنا على الثلج ركضنا بالهوى
كتبنا على الاحجار قصص الصغار و لوحنا الهوى


شادى مش اسمه
بس طول عمره هو شادى بتاعى
ولحد دلوقتى ... حتى بعد ما بقى لناس تانين ... هيفضل برده شادى بتاعى

من اول ما فتحت عينى على الدنيا و وهو قدام عنيا
بحب خناقنا .. و بحب اما بنفضل نناكف فى بعض
لما بنبقى زى القط و الفار .. مش سايبين بعض فى حالنا
لو واحد سكت .. التانى ينكشه و يستفذه ..

كنت ببقي سعيده و انا سامعه مامتى و مامته بيتكلموا عننا

و هما بيشتكوا لبعض من اولادهم اللى مش عارفين يربوهم

و كل ما واحده تقول حاجه التانيه تقول و اللى عندى كمان كده

بنحب نفس الحاجات ..

طبعنا شبه بعض ..

بكون فى منتهى السعاده لما حد بيقول ..

انه حاسس انه واقف مع نسخه واحده فى شخصين ..

نفس الوقفه و طريقه الكلام و التعبير و الكلام اللى زى الدبش ..

شبهى ..

كل ما احس بحاجه ناقصانى كنت بشوفها فيه

لما البنات فى المدرسه كانوا بيتكلموا عن اخوهم الكبير ..

كنت بتكلم عنه هو ... و احكى عنه ..

بحكى بكل فخر ... كنت دايما مبهوره به ..
بحبه اكتر من الدنيا ..
بس مستحيل حد فينا يبين للتانى اى حب ..
مستحيل يعمل اى حاجه غير اننا نناقر فى بعض و نغلس على بعض
شقاوه و رخامه ...
انا اباجورته ... و هو لمبتى :D


وكبرنا .. بس بكبر على كل الناس
بس لحد عنده
و بفضل نفس الطفله ... الطفله اللى عايزه تعاكسه و تلعب معاه
اطفال بيركضوا بالهوى